ADHD u dziecka.

Na początku zwykle zaczynasz się zastanawiać: „Czy to tylko etap, czy coś więcej?” Dziecko jest niespokojne, często przerywa, gubi rzeczy, porusza się, gdy powinno siedzieć. Jednak rzeczywistość często okazuje się bardziej skomplikowana – ADHD to zagadnienie, które wymaga równowagi między empatią, wiedzą i wsparciem.

Co to jest ADHD i dlaczego warto o nim wiedzieć?

ADHD (Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi) to zaburzenie neurorozwojowe, które objawia się głównie trzema symptomami: problemami z koncentracją, impulsywnością i nadpobudliwością. Może występować już przed 5. rokiem życia, najczęściej diagnozowane jest między 7 a 13 rokiem . To nie jest „zła dziecięca cecha”, lecz wynik różnic w funkcjonowaniu układu nerwowego – szczególnie między „układem działania”, który aktywizuje się przy przyjemności, a „układem hamowania”, który pomaga wyciszyć się i skupić. W ADHD ten drugi działa słabiej, co sprawia, że dziecko może przeskakiwać między zadaniami, nie dokończyć tego, co zaczęło, ale potrafi godzinami trwać przy tym, co lubi .

Jak objawia się ADHD u dziecka?

1. Problemy z koncentracją – dziecko łatwo się rozprasza, ma trudność z dokończeniem zadania, gubi rzeczy, spóźnia się
2. Nadruchliwość – nieustanne wiercenie się, niemożność usiedzenia w miejscu, głośne mówienie czy skakanie
3. Impulsywność – niecierpliwość, przerywanie rozmów, nieprzemyślane wybryki, impulsywne decyzje

Objawy muszą być niewspółmierne do wieku i wyraźnie utrudniać życie – w domu, przedszkolu czy szkole

Różne twarze ADHD u dziecka: chłopcy, dziewczynki, wiek

– U chłopców częściej dominuje nadpobudliwość; dziewczynki są częściej „ciche” – marzycielki z trudnościami w koncentracji, co może skutkować późniejszą diagnozą
– U młodszych dzieci objawy są bardziej fizyczne (bieganie, wspinanie się), u nastolatków przebarwiają się wewnętrznym niepokojem, trudnościami w organizacji oraz relacjach

Wpływ ADHD na dziecko: emocje i relacje

ADHD rzadko przychodzi samo – towarzyszą mu zaburzenia emocjonalne i trudności społeczne. Dziecko może być impulsywne, mieć trudności w relacjach rówieśniczych, doświadczać frustracji i niskiej samooceny, szczególnie gdy nie nadąża ze szkołą

Diagnoza i wsparcie – co robić?

Diagnoza to pierwszy krok, najlepiej wykonany przez psychologa i psychiatrę – wymaga obserwacji w różnych środowiskach, wywiadu z rodzicami i nauczycielami oraz specjalistycznych testów . Ale diagnoza to nie wyrok – to klucz do wsparcia: terapia behawioralna, trening umiejętności społecznych, i w niektórych przypadkach farmakoterapia

Jak wesprzeć dziecko emocjonalnie?

– Twórz strukturę dnia – dzieci z ADHD potrzebują przewidywalnej rutyny.
– Stosuj jasne komunikaty: krótkie, proste zdania.
– Ucz umiejętności zarządzania emocjami – np. „zatrzymaj się i policz do 10” przed wybrykiem.
– Angażuj w działania dostarczające frajdę i skupienie – tam, gdzie ADHD korzysta z układu działania.
– Pochwały są niezwykle ważne – dzieci te często słyszą, że robią coś źle, a dobrą uwagę dostają rzadko

ADHD u dziecka. Twoja rola jako rodzica?

– Bądź czułą przewodniczką – nie kontrolką.
– Ucz współpracy, nie wymuszania.
– Zadbaj też o siebie – empatyczne wsparcie dla rodzica daje spokój dla całego domu.
Na stronie psychopogaduchy.pl znajdziesz jakościowe materiały o ADHD – zarówno o emocjonalnym aspekcie życia z tym wyzwaniem, jak i o praktycznych strategiach, które wspierają dziecko i całą rodzinę. To nie poradnik - to zaproszenie do świadomego budowania relacji, pełnych uważności i wzajemnego zrozumienia – bez ocen i poczucia winy.
 

Podsumowując:

ADHD u dziecka to coś więcej niż roztargnienie czy energia. To sposób, w jaki dziecko doświadcza świata. Rozpoznanie to początek, ale codzienna praca nad strukturą, emocjami i relacjami daje nadzieję na to, że ADHD nie będzie ograniczeniem – a szansą na głębszą więź i rozwój.

Obraz Alexa z Pixabay